A- A A+
vimeo facebook
Muzea Prywatne na Mazowszu. Badania wizualne.
31 // 12 // 2015
Muzea Prywatne na Mazowszu. Badania wizualne.
Badania wizualne muzeów prywatnych w woj. mazowieckim przeprowadzone zostały w ramach Mazowieckiego Obserwatorium Kultury, powołanego przez Mazowiecki Instytut Kultury w Warszawie. Badania i analizy przygotował Ośrodek Badań Kulturowych działający przy Fundacji Ari Ari, a część wizualną badań zrealizowało Stowarzyszenie „Z Siedzibą w Warszawie".

Projekt Muzeum Prywatne 2015. Wizualnie jest realizowany w ramach wieloletniego programu W stronę nowoczesnego muzeum, skierowanego do muzeów mazowieckich. Działania są kontynuacją programu badawczego i animacyjnego poświęconego fenomenowi muzeów prywatnych. Efektem programu, zainicjowanego w 2013 przez Mazowiecki Instytut Kultury w partnerstwie z Fundacją Ari Ari i Stowarzyszeniem „Z Siedzibą w Warszawie”, było zorganizowane w Kamieńczyku seminarium pod nazwą Muzeum prywatne 2013. Inspiracją dla tych działań była przygotowana przez fundację publikacja pt. Muzea prywatne, kolekcje lokalne.

Projekt Muzeum Prywatne 2015. Wizualnie ze względu na reorientację programową Mazowieckiego Instytutu Kultury i utworzenie Mazowieckiego Obserwatorium Kultury jest działaniem przede wszystkim badawczo-naukowym. W tej edycji tematem tych poszukiwań były wizualne aspekty ekspozycji w muzeach prywatnych – przestrzeń, prezentacje i wizerunki muzeów prywatnych na Mazowszu.

Dlaczego taki temat?

Wydaje się, że jako przedstawiciele kultury instytucjonalnej jesteśmy szczególnie zainteresowani kulturą nieinstytucjonalną. Być może dzieje się tak po prostu na zasadzie przeciwieństw. Muzealnicy prywatni to ludzie o pasji zbieracza, kolekcjonera... Ich zbieractwo, niekiedy pozostające na pograniczu natręctwa, jest fascynujące. Potrzeba kolekcjonowania, dokumentowania, pokazywania jest nadrzędna – dopiero z niej rodzi się instytucja. Albo i nie – ale nie ma to znaczenia. Odwrotnie niż u nas; tu instytucja jest bytem nadrzędnym i przede wszystkim miejscem pracy, a dopiero w drugiej kolejności, jeśli się uda, formą realizacji życiowej pasji.

Wizyty w Muzeach Prywatnych są zarazem fascynujące i wyczerpujące. Kontakt z ludźmi owładniętymi pasją bywa męczący – często nie znają oni umiaru w opowiadaniu o swoim świecie, pokazywaniu swoich kolekcji, opowiadaniu o nich. Czasem wydawać by się mogło, że nie potrzebują widza – w gruncie rzeczy tworzą swoje kolekcje sami i dla siebie. Z drugiej strony potrzebują jendak uznania, bycia wysłuchanym, poczucia, że jakiś „czynnik oficjalny” interesuje się nimi. Zwykle uskarżają się na ignorancję, a czasem nawet arogancję władz lokalnych. Te bowiem na ogół reprezentują stanowisko, które można streścić jako „prywatne, a więc nie nasze, nie dotyczy nas ani nas nie obchodzi”, ignorując w ten sposób naturalne oddolne erupcje kulturotwórczej ludzkiej energii. Inną kwestią jest, że muzealnicy prywatni nie należą zwykle do partnerów najłatwiejszych – chcą uwagi i pomocy, ale tylko na swoich warunkach. Czasem można odnieść wrażenie, że niezależność i samostanowienie, pozostanie „sam na sam” i „oko w oko” z własną kolekcją to dla nich kwestia kluczowa. Dopiero w następnej kolejności poszukują uznania, wsparcia, współpracy. W pierwszym odruchu można taką postawę oceniać krytycznie, ale ostatecznie nietrudno mi ją zrozumieć. Relacja pasjonata, zbieracza, kolekcjonera to immanentna cecha fenomenu muzeum prywatnego, ważniejsza niż np. dotacje zewnętrzne. To rodzaj intymnego związku, zwykle najważniejszego w życiu tych ludzi. Z tego wynika kolejny fenomen – zazwyczaj kolekcjonerzy albo dzielą swoją pasję z partnerem (zwykle żoną) albo są samodzielnymi fanatykami swojej dziedziny. Rzadko spotykam warianty pośrednie. W wielu odwiedzanych muzeach prywatnych można odnieść wrażenie, że wspólna pasja, wspólne zbiory, wspólnie zarabiane i wydawane na te zbiory pieniądze prywatne to główna oś, wokół której kręci się życie właścicieli, główne spoiwo wielu relacji.

Często wraz z badaczami i ekipą filmową wracaliśmy z tych wypraw do mazowieckich muzeów prywatnych zmęczeni. A jednak wyjście zza biurka i spotkania zarówno indywidualne jak i grupowe, gdzie mieliśmy okazję poznać całe środowisko na zorganizowanych przez nas seminariach, było niepowtarzalną przygodą. Mam też wrażenie, że było to doświadczenie bardzo integrujące dla zespołu realizatorów projektu. Miało to miejsce po pierwsze pod wpływem kontaktu z ludzkimi osobliwościami, po wtóre – i nam udzieliła się pasja kolekcjonowania, pasja zbieracza. Podmiotem i plonem tych zbiorów była społeczność muzealników prywatnych.

Oddajemy w Państwa ręce raport z projektu, będący próbą opowieści o muzealnikach prywatnych językiem badań, statystyk, głosem ekspertów, ale też głosem samych badanych, który usiłowaliśmy uczynić bardziej słyszalnym. Do raportu dołączamy materiały wizualne powstałe w jego trakcie.

treść raportu 2015 >>

  • Brak komentarzy